Özür dilerim öncelikle.
Balıkesirspor'un Akhisar maçıyla ilgili yalan, yanlış tahminde bulundum.
29 yıl sonra dönüş yaptığı Süper Lig'deki ilk maçı 2-0 kazanacağını söylemiştim.
Rüyamda görmüştüm, iddialıydım, umutluydum ama olmadı işte.
Uykuya dalarken üzerimi örtmeyi unutmuşum heralde!
Neyse..
İşin latife yönünü bırakalım bir yana da..
Kafama takılan, hala da kurcalayan.
İçimi tırmalayan mevzuya gelelim.
Kazanacağına o kadar inanıyordum ki bizim takımın.
Kaybedeceği aklımın ucuna bile gelmiyordu.
İnanırken buna, elbette dayanağım vardı.
Balıkesirliye, Balıkesirspor'u sevdiklerini dillendirenlere inanıyordum, güveniyordum çünkü.
"Bu maçı 2-0 kazanırız" derken.
39 yıl sonra Balıkesir'de, yeniden bir Süper Lig maçını izlemeye giderken.
Bu inanç, bu güven vardı.
Maç günü gelip çattığında erkenden tuttum yolunu Atatürk stadının.
39 yıl önceki Beşiktaş maçı içinde sabahın neredeyse köründe girmiştim stada.
Kuvurucu bir sıcak vardı. Maçın başlamasını yaklaşık 8 saat süresince o yakıcı sıcağın altında beklemiştim.
Kavurucu sıcak yoktu bu kez.
Daha farklı ,güzel, daha kalabalık ve coşkulu bir ortam olacağını varsayıyordum.
Erkenden gidip o havayı solumak, yaşanacak heyecana ortak olmak istiyordum.
Beynimde kurguladığım manzarayı gözlerimin önünde canlandırıyor, içim içime sığmıyordu.
Atatürk stadının önünde gittiğimde, Süper Ligin açılış maçına yaklaşık 2 saat vardı.
Canlı yayın ekibinin koşuşturması dışında ortalık sakindi.
Bir anda afallamış gibiydim. Gözlerim fırıldak gibi dört bir yanı kapsam alanına alıyordu.
"Nerde bu millet?" derken içimden.. "Maçın başlamasına daha iki saat var. Kırmızı-Beyaz renkleriyle dalga dalga gelirler, yığılırlar.. Bal-Kes diye yeri göğü inletip Süper Lig coşkusunu, gururunu tüm kente yaşatırlar.." diyerek teselli ediyordum kendi kendimi.
Dakikalar birbirini izledi. Maç saati gelip çattı.
Beklediğim, hayal edip gözlerimin önünde canlandırdığım atmosfer oluşmadığı gibi, stadın içine girdiğimde "matem evi" gibiydi ortam.
Tribünlerde en az 15 bin Balıkesirspor sevdalısı olur diye düşünürken ben..
Süper Ligin ilk maçını da taraftarının müthiş desteğiyle kazanır diye beklerken ben..
Dramatik bir oyunun sahnelendiği dev bir amfide bulunduğumu zannettim kendimi..
Neydi o hava öyle..
Balıkesirspor sanki Süper Ligin ilk maçına çıkmamışta, sıradan bir müsabaka oynuyor!
Tribünlerdeki 6-7 bin kişiden büyük bölümü çekirdek yeme yarışına tutuşarak izliyordu sahnedeki oyuncuları..
Mırıldananlar yok değildi;"Bu takımdan bir cacık olmaz.." diye..
Kusura bakmayın, ama asıl sizden bir cacık olmaz..!
Geçen sezon ve ondan önceki sezonlarda da aynı şeyi mırıldandınız, karnınızdan konuştunuz. Başarılı olması için bir duayı bile esirgediniz! Enerjinizi hep olumsuzluklar adına harcayıp, takıma sinerji olamadınız.
Biz bu tabloyu akıl edemediğimiz için "Bu maçı 2-0 kazanırız" diye tahminde bulunmuştuk.
Maalesef bizim gibi düşünenlerin sayısı çok azmış.
İşte bu nedenle yanıldık. Yanılttık!
Hata bende..
Ne çabukta unuttum; Balıkesirspor'un, bugünkü Balıkesir anlayışı ve bakışından 10 yıl önde olduğunu..
Maalesef Süper Lige ne kent olarak, ne büyükşehir olarak, ne yöneticisi, ne teknik adamı, ne futbolcusu olarak hazır değiliz(!)
Takım iyi mi, kötü mü?.. Ben işin orasında değilim bugünden. Süper Lig'in ilk maçından söz ediyorum. Hem de 40 yıl sonra gelen fırsata dikkat çekiyorum. Anladınız siz ne demek istediğimi!!!
Bu arada;
10Kolikleri tenzih ederim.
Bir tek onlar işin ciddiyetinin farkındaydı.
Bir tek onlar Balıkesirspor'un Süper Lig'de olduğunun farkındaydı.
Bir tek onlar galibiyeti istedi, arzuladı.
Bir tek onlar bu galibiyet için 12. Adam gibi görev yaptı.
Helal olsun size..
Umutlarımızı yeşertiyorsunuz..
Durmak yok! Aynen böyle devam..
Sözün özü;
Kazansaydı kaymaklı ekmek kadayıfı olurdu, ama..
Kaybetmesi çok önemli değildi Balıkesirspor'un aslında.
Bir sınav vardı hepimizin girdiği..
Maalesef hepbirlikte sınıfta kaldık.
Bir önceki yazıda da altını çize çize söylediğim gibi;
Süper Ligde kalıcı olur muyuz, olmayız?
..ve buna benzer sorularla kafanızı hiç yormayın.
Süper Ligin tadını çıkarın, keyfini sürün.
...
